Doorgaan naar hoofdcontent

Er is niets mis met de Mis!

ANTWERPEN (bron: RKnieuws.net) - Marcel Storme reageert in het christelijk opinieweekblad Tertio tegen het gemak waarmee – ook in katholieke kringen – de eucharistie wordt geminimaliseerd. De eucharistie is een moment van rust en bemiddelt een cruciale boodschap, vindt hij. Marcel Storme is advocaat en hoogleraar emeritus van de Universiteit Gent.
"Elke zondagochtend ervaar ik de mis als een noodzakelijke herbronning van ons geloof. Daarom treffen de vele negatieve uitlatingen over de eucharistie – die de jongste jaren schering en inslag zijn – mij bijzonder. Een verantwoordelijke uit de katholieke schoolwereld verraste mij onlangs met de bewering dat leerkrachten op katholieke scholen – ook godsdienstleerkrachten – best nog wel gelovig zijn, ,,al gaan ze niet altijd meer ter kerke’’.Sommige media lijken daar een heimelijk genoegen in te scheppen dat soort relativerende uitspraken uit te lokken. Is dat een normale trend? Het verbaast alleszins die ‘verontschuldigingen’ te horen uit de mond van mensen die met de katholiciteit zijn verbonden. Van wie in een katholieke onderwijsinstelling of een christelijk ziekenhuis werkt, van wie in een christelijke sociale beweging of in de christendemocratie is geëngageerd, verwacht je zoiets niet.Ook los van die formele relatie blijft het verbazing wekken waarom de zondagsmis zo sterk aan belang heeft ingeboet. De preconciliaire liturgie kende het gebed: ,,Et introibo ad altare Dei, ad Deum qui laetificat iuventutem meam.’’ Dat vertaal ik vandaag als: ,,Ik zal blijven ingaan tot het altaar van de Heer, de Heer die mijn leven verblijdt.” Die tekst blijft op de achtergrond toch nog velen inspireren om aan de misviering op zondag een levensechte betekenis te geven.Is het nu zo’n zware verplichting één uur in te leveren op een totaal van 168 uur per week? Dat is wellicht al te simplistisch, maar je kunt wel stellen dat dit wekelijkse moment voor rust zorgt en een boodschap brengt. Het brengt rust in een jachtige tijd, een rust die je elders niet meer vindt. Ik zie zovele mannen en vrouwen op restaurant en in de trein of het vliegtuig, thuis en op het werk gsm’en en laptoppen. Ik heb dat nooit meegemaakt tijdens een kerkdienst, tenzij – ‘horresco referens’ – in de kathedraal van Buenos Aires tijdens de hoogmis op Pasen 1994. Er werd mij toen vergoelijkend verteld dat die gelovigen met de hemel telefoneerden.In een meestal mooie architecturale omgeving kom je tijdens gebeden en gezangen met de gelovige gemeenschap tot rust. Ik weet wel dat de gedachten soms wegdwalen en dat de zorgen van de voorbije of van de komende week soms voor de geest opduiken, maar met enig geduld keer je tot het moment van rust terug.Bovenal is daar de boodschap. Tijdens de dienst van het Woord beluister je meestal treffende teksten uit de Bijbel. Wanneer die ook nog kort – helaas niet in zuiderse landen – en snedig in de homilie worden becommentarieerd, vormen ze een inspirerende overweging en houden ze een opdracht in voor ons maatschappelijk handelen. Zijn er mooiere voorbeelden denkbaar dan de parabel van de barmhartige Samaritaan (Lc 10, 30-37) of de brief aan de Galaten van Paulus (3,28): ,,Er zijn geen joden of Grieken meer, slaven of vrijen, mannen of vrouwen – u bent allen één in Jezus Christus.’’
Het centrale gebeuren van de consecratie herinnert ons telkens weer op een indringende wijze aan het Laatste Avondmaal, de kruisdood en de verrijzenis van een man die tweeduizend jaar geleden predikend en goeddoend rondging in enkele verloren dorpen van Galilea, en in amper drie jaar tijd de grondslagen wist te leggen voor een wereldgodsdienst die na 2.000 jaar nog altijd de belangrijkste is gebleven.Dat alles gebeurt in samenzijn met een gelovige gemeenschap, vaak een parochie, en dat verleent aan het gebeuren een bijzondere dimensie. De offerandegebeden zijn daarvan de beste illustratie. Soms zijn ook de opdrachten en smeekbeden, neergepend in het kerkregister, revelerend voor het kerk-zijn. ,,Heer, sta mij toch bij want ik heb zo’n groot verdriet,” las ik ooit. Is het niet dankzij vele jaren en eeuwen van gebed en gemeenschap dat parochiekerken en kathedralen sacrale plaatsen zijn geworden?Dat dit alles, speciaal dan in Vlaanderen, nog amper aanslaat, blijft een van de moeilijkst te verklaren ontwikkelingen van de jongste decennia. Wel zijn de meeste huwelijksvieringen en uitvaartdiensten in vergelijking met een halve eeuw geleden in kwaliteit en participatie verbeterd. Dat compenseert in zekere zin de dalende kerkpraktijk.
Toch blijft het bedroevend te moeten vaststellen hoezeer de aanwezigen op een jaargetijdenmis voor overleden familieleden van het gebeuren vervreemd zijn: rechtstaan, neerzitten, teksten meebidden of -zingen zijn totaal vergeten rituelen geworden.Mijn ervaringen met de wereldkerk sterken mij nochtans in de idee dat we dat alles niet verloren mogen laten gaan. Academische opdrachten gaven mij het voorrecht verscheidene landen te bezoeken. Reizen vormen geen gelegenheid om de zondagsmis over te slaan, maar integendeel om deelachtig te worden aan een meestal vrij uniek religieus, maar ook cultureel gebeuren.De meest ontroerende ontmoeting mocht ik in 1982 meemaken in Shanghai. Met de Rechtsfaculteit van de Universiteit Gent mocht ik toen het allereerste juridische opleidingscontract ooit na het Mao-regime in de Volksrepubliek China gaan onderhandelen. Tijdens een weekendoponthoud in Shanghai vroeg ik op zaterdagavond om op zondagmorgen een katholieke – in casu oud-katholieke – mis bij te wonen. Na vele palavers werd meegedeeld dat de geïnteresseerden om 5.30 uur ’s ochtends met de wagen zouden worden opgehaald. Na vele omzwervingen kwamen wij terecht in de grote centrale kerk, barstensvol met Chinese gelovigen. De mis werd daar met de rug naar het volk gecelebreerd, met inbegrip van het laatste evangelie: de proloog van het Johannesevangelie.Bij het verlaten van de kerk stond een lieve Chinese zuster ons op te wachten. Ze groette ons met de woorden: ,,Nous sommes unis dans le Seigneur.” Om nooit te vergeten"

Reacties

Populaire posts van deze blog

H. Missen en Diensten rond Pasen 2024

Zijn doopsels en huwelijken van Rent a Priest geldig?

Zondag 25 februari: Tridentijnse Mis in Brugge

Zondag 28 januari: Tridentijnse Mis in Brugge