Aartsbisschop Malcolm Ranjith, secretaris van de Congregatie voor de Goddelijke Eredienst, belichte onlangs in een interview met de katholieke krant Die Tagespost een aantal interessante aspecten van de katholieke liturgie. Mgr. Ranjith staat bekend om zijn liefde voor de Buitengewone Ritus en ijvert net als paus Benedictus XVI voor meer eerbied in de liturgie.
Op de vraag wat de Kerk van Azië kan leren antwoordt Ranjith dat een juist begrepen inculturatie een verrijking is voor de Kerk. Zo geeft hij het voorbeeld van de aziatische eerbied voor religieuze symbolen, zoals de kledij van de priester. Hij betreurt het dat veel priesters en religieuzen, ook in Azië, geen herkenbare kledij meer dragen. Een goed voorbeeld van Aziatische inculturatie vindt hij het ordegewaad dat de zusters van Moeder Teresa dragen. Hiermee zijn ze voor iedereen herkenbaar als zusters.
Sommigen zeggen dat de Tridentijnse ritus niet in Azië past, omdat hij typisch Europees is. Ranjith gaat hiermee niet akkoord. "Juist de liturgie in de buitengewone ritus weerspiegelt namelijk enkele Aziatische waarden in hun hele diepte. Vooral het verlossingsaspect en de verticale visie op het menselijke leven, de diep gepersonaliseerde relatie tussen God en de priester en God en de gelovigen komen in de oude liturgie duidelijker tot uitdrukking dan in de Novus ordo. De nieuwe ritus accentueert daarentegen eerder de horizontale visie. Dit betekent niet dat de nieuwe ritus op zichzelf voor een horizontale visie staat, maar eerder zijn interpretatie door verschillende liturgische scholen, die de Heilige Mis eerder als een gemeenschapsgebeuren zien. (...) De Heilige Mis is niet alleen een herinnering aan het avondmaal, maar ook aan het Offer van Christus en aan het geheim van onze redding. Zonder Goede Vrijdag heeft het Laatste Avondmaal geen zin. Het kruis is het wonderbare teken van Gods liefde en ware gemeenschap is alleen maar in relatie tot het kruis mogelijk. Hier ligt het eigenlijke uigangspunt voor de evangelisatie van Azië."
De liturgiehervorming heeft er volgens Ranjith wel voor gezorgd dat veel mensen het geheim van de Mis beter konden verstaan en ze op een intensievere manier in contact kwamen met de schriftteksten. Dit wil echter niet zeggen dat de Mis volledig op de dialoog moet ingesteld zijn. "De Mis moet momenten van stilte, innerlijkheid en persoonlijk gebed bevatten. Waar zonder ophouden gesproken wordt, kan de mens niet diep van het mysterie doordrongen worden. Wij zouden niet voortdurend tot God moeten praten, maar zouden ook Hem aan het woord moeten laten komen." De liturgische vernieuwing is teveel een "do it yourself-liturgie" geworden. En het is een feit dat de kerken leger worden. Hiervoor zijn er verschillende factoren te noemen, maar volgens Ranjith moeten we de moed hebben om van koers te veranderen. Niet alles wat na de hervorming van de liturgie gebeurd is, was naar de zin van het Concilie en deze balast mogen we niet langer met ons meeslepen.
Tenslotte heeft Ranjith het nog over concelebratie, waarbij meerdere priesters samen de Mis opdragen. Dit zou volgens hem moeten beperkt blijven tot bijzondere gelegenheden, want de priester voltrekt in de Eucharistie wat anderen niet kunnen doen. Daarom is het ook een verkeerd gebruik om Missen af te schaffen en te vervangen door één Mis waarbij dan geconcelebreerd wordt.
Bron: Die Tagespost
Op de vraag wat de Kerk van Azië kan leren antwoordt Ranjith dat een juist begrepen inculturatie een verrijking is voor de Kerk. Zo geeft hij het voorbeeld van de aziatische eerbied voor religieuze symbolen, zoals de kledij van de priester. Hij betreurt het dat veel priesters en religieuzen, ook in Azië, geen herkenbare kledij meer dragen. Een goed voorbeeld van Aziatische inculturatie vindt hij het ordegewaad dat de zusters van Moeder Teresa dragen. Hiermee zijn ze voor iedereen herkenbaar als zusters.
Sommigen zeggen dat de Tridentijnse ritus niet in Azië past, omdat hij typisch Europees is. Ranjith gaat hiermee niet akkoord. "Juist de liturgie in de buitengewone ritus weerspiegelt namelijk enkele Aziatische waarden in hun hele diepte. Vooral het verlossingsaspect en de verticale visie op het menselijke leven, de diep gepersonaliseerde relatie tussen God en de priester en God en de gelovigen komen in de oude liturgie duidelijker tot uitdrukking dan in de Novus ordo. De nieuwe ritus accentueert daarentegen eerder de horizontale visie. Dit betekent niet dat de nieuwe ritus op zichzelf voor een horizontale visie staat, maar eerder zijn interpretatie door verschillende liturgische scholen, die de Heilige Mis eerder als een gemeenschapsgebeuren zien. (...) De Heilige Mis is niet alleen een herinnering aan het avondmaal, maar ook aan het Offer van Christus en aan het geheim van onze redding. Zonder Goede Vrijdag heeft het Laatste Avondmaal geen zin. Het kruis is het wonderbare teken van Gods liefde en ware gemeenschap is alleen maar in relatie tot het kruis mogelijk. Hier ligt het eigenlijke uigangspunt voor de evangelisatie van Azië."
De liturgiehervorming heeft er volgens Ranjith wel voor gezorgd dat veel mensen het geheim van de Mis beter konden verstaan en ze op een intensievere manier in contact kwamen met de schriftteksten. Dit wil echter niet zeggen dat de Mis volledig op de dialoog moet ingesteld zijn. "De Mis moet momenten van stilte, innerlijkheid en persoonlijk gebed bevatten. Waar zonder ophouden gesproken wordt, kan de mens niet diep van het mysterie doordrongen worden. Wij zouden niet voortdurend tot God moeten praten, maar zouden ook Hem aan het woord moeten laten komen." De liturgische vernieuwing is teveel een "do it yourself-liturgie" geworden. En het is een feit dat de kerken leger worden. Hiervoor zijn er verschillende factoren te noemen, maar volgens Ranjith moeten we de moed hebben om van koers te veranderen. Niet alles wat na de hervorming van de liturgie gebeurd is, was naar de zin van het Concilie en deze balast mogen we niet langer met ons meeslepen.
Tenslotte heeft Ranjith het nog over concelebratie, waarbij meerdere priesters samen de Mis opdragen. Dit zou volgens hem moeten beperkt blijven tot bijzondere gelegenheden, want de priester voltrekt in de Eucharistie wat anderen niet kunnen doen. Daarom is het ook een verkeerd gebruik om Missen af te schaffen en te vervangen door één Mis waarbij dan geconcelebreerd wordt.
Bron: Die Tagespost
Reacties
Een reactie posten