Het zomert al op de meest zonnige manier in de binnenstad van Utrecht als Harry van der Vegt op zijn fiets de Minrebroederstraat in komt fietsen. De straat is verlaten, de Sint Willibrordkerk nog op slot. Van der Vegt pakt de sleutel, doet de deur open en begint te vertellen over deze mooie kerk die sinds kort weer terug is in de schoot van het aartsbisdom. Eigenlijk is ieder woord te veel, de schoonheid van de architectuur, de intimiteit van het gebouw, de rijkdom aan beelden en illustraties, dat danst om iedere kijker heen. Ook bij deze eucharistieviering op de tweede zondag van augustus. Het is een viering in de Latijnse liturgie, want dat is de specialiteit van deze kerk. Het gaat om de liturgie van na het Tweede Vaticaans Concilie. Die kan ook in het Latijn worden gevierd. Harry van der Vegt viert ook graag in het Nederlands, maar legt vanochtend uit wat de speciale betekenis is van de Latijnse liturgie. Die verbindt wat geen mens kan verbinden, culturen, landen, eeuwen, kerken. E