EH van der Vegt over de liturgie in het Latijn

Het zomert al op de meest zonnige manier in de binnenstad van Utrecht als Harry van der Vegt op zijn fiets de Minrebroederstraat in komt fietsen. De straat is verlaten, de Sint Willibrordkerk nog op slot. Van der Vegt pakt de sleutel, doet de deur open en begint te vertellen over deze mooie kerk die sinds kort weer terug is in de schoot van het aartsbisdom. Eigenlijk is ieder woord te veel, de schoonheid van de architectuur, de intimiteit van het gebouw, de rijkdom aan beelden en illustraties, dat danst om iedere kijker heen. Ook bij deze eucharistieviering op de tweede zondag van augustus. Het is een viering in de Latijnse liturgie, want dat is de specialiteit van deze kerk. Het gaat om de liturgie van na het Tweede Vaticaans Concilie. Die kan ook in het Latijn worden gevierd. Harry van der Vegt viert ook graag in het Nederlands, maar legt vanochtend uit wat de speciale betekenis is van de Latijnse liturgie. Die verbindt wat geen mens kan verbinden, culturen, landen, eeuwen, kerken. En die is tijdloos en biedt zo de ruimte om alle persoonlijke gevoelens van twijfel, verdriet, dankbaarheid en troost weg te zingen en weg te bidden. Harry van der Vegt is rector van deze Willibrordkerk en verheft zijn stem. Om het Tantum ergo te zingen, of het Regina Coeli. Hij kent deze klassiekers uit het hoofd en ervaart een stukje hemel als hij zingt. Het wordt stil als hij aanzet voor het In Paradisum. De geluidsman en cameraman luisteren vol bewondering en begrijpen wat hij zegt: geef je over, laat je verrassen, gebruik al je zintuigen om de schoonheid van het Latijn weer een kans te geven. Dat is zijn boodschap in het geloofsgesprek en ook in de liturgie.



Bron: Katholiek Nederland
Website Willibrordkerk