Componist James MacMillan was op bezoek in de Agneskerk

Vorige week was de bekende Schotse componist James MacMillan voor een concert in het Concertgebouw van Amsterdam. Bij die gelegenheid woonde hij op zondag de Mis bij in de Agneskerk, de parochiekerk die door priesters van de Petrusbroederschap geleid wordt. Het was voor de componist de derde keer dat hij deelnam aan een H. Mis in de buitengewone vorm van de Romeinse ritus. Hij was diep onder de indruk van de religieuze sfeer in de kerk, de aanwezigheid van vele jongeren en de luister van de ritus. Op de site van The Telegraph schreef hij er een artikel over.

Lees hier de vertaling:

Een Mis in de Buitengewone Vorm in Amsterdam - veel inspirerender dan de gebruikelijke trendy nonsens

Ik was vorige week in Amsterdam, voor een uitvoering in het Concertgebouw. Ik kwam erachter dat de FSSP (Priesterbroederschap van St.-Petrus) er een bloeiende parochie heeft in de Sint-Agneskerk. Ik woonde er op zondag hun prachtige liturgie in de Buitengewone Vorm bij. De Nederlandse kerk is een woestenij / grap / ramp -gebied, omwille van 30 jaar liberalisme. Eigenlijk zijn er hier geen katholieken meer over! Of zo lijkt het soms, wegens de gebruikelijke nonsens. Gelukkig zijn er een aantal jongere, trouwe katholieken bereid om tegen de stroom in te zwemmen.

Ik ben nog steeds een beetje een groentje als het om de Buitengewone Vorm gaat - zondag was mijn derde Mis - maar ik ben telkens geraakt hoe devoot de sfeer is, zelfs bij het binnenkomen van de kerk. Alles lijkt gericht op het tabernakel. Er is een voelbare aanwezigheid van God, wat in veel kerken nu lijkt te ontbreken, ze voelen meer aan als het Glasgow Central Station dan als een huis van gebed.

In de Amsterdamse FSSP-kerk was er een ware tsunami van mantillas te zien! Er is in Nederland onvrede bij de liberalen over het optreden van de overheid tegen islamitische vrouwen die een hijab / niqaab / burka dragen. Diezelfde liberalen zouden zonder twijfel een toeval krijgen als ze een mantilla zagen in een katholieke kerk!

Ik kreeg alvast de indruk dat de aanwezigen op zondag enorm geholpen werden in hun geloof, waarvan in Nederland veel is weggevaagd. De aanwezigheid van veel etnische / allochtone gezichten valt op. Het deed me denken aan de Mis bij de zaligverklaring van Newman in Cofton Park. Vergeleken hiermee zagen de anti-paus demonstraties in Londen er vreselijk blank en middle-class uit. Net als de meeste tegenstanders van Rome, buiten en binnen de kerk.

"Ach, maar we kunnen niet terug naar het verleden", horen we de doorgaans verouderende handwringers huilen. Maar het verleden is het verleden en heeft geen invloed meer op de nieuwe impuls die voortkomt uit de liturgie. De Latijnse Mis kan in de Buitengewone Vorm en in de Novus Ordo worden gevierd - dat is de schoonheid van het Latijn en dat is de reden waarom de duivel (laat staan die van The Tablet) het haat!

"Oh, maar waar is de actieve deelname in de Latijnse Mis?" Schreeuwen de liberale spelbedervers. Maar de betrokkenheid van leken is zeker mogelijk in volle omvang, zowel in de Buitengewone Vorm als de Latijnse Novus Ordo. In de drie Missen in de Buitengewone Vorm die ik het afgelopen jaar bijgewoond heb zongen de aanwezigen veel, veel meer dan men ooit ziet of hoort in een "Mis-voor-de-dagdagelijkse-Mens" in Glasgow of zoals het er deprimerend gelijkaardig aan toegaat in het noorden en zuiden van dit land. Alles vanaf het Asperges me, over het Kyrie, Sanctus en alle Dominus vobiscum / et cum spiritu tuos - gezongen door IEDEREEN. Er is geen enkel punt om het verleden, de praktijk van voor Vaticanum II als wapen te gebruiken tegen het onvermijdelijke. Geen van de jonge katholieken van nu die zich voor een goede liturgie inzetten hebben er enig idee van waarom de oude mopperkonten kreunen over de slechte oude tijd. Hun slechte herinneringen zijn niet relevant en hebben geen invloed op de hang naar verbetering. En deze verbeteringen zullen van invloed zijn op de beide vormen van de Mis, in het bijzonder in de Engelse volkstaal, weet ik zeker.

Zelfs de lezingen - gezongen in het Latijn - werden door iedereen begrepen, want we hadden de vertalingen in het Nederlands en het Engels in onze boekjes. Ik  voelde me nog nooit zo participatief. Deze "lezingen" werden verheven en heiliger omdat ze gezongen werden, en in een verhoogde toon. De hele ervaring was subliem - dat wil zeggen zo moet het elke week worden in de Novus Ordo, en  zo zal het zijn als de hervorming van de hervorming zal gewonnen zijn. Hoeveel beter is dit dan het gebruikelijke futloze mompelen en struikelen dat we meestal krijgen, met alle sociaal-politieke boodschappen die ertussen gegooid worden. Het enige stukje van de Mis dat ik zondag niet begreep was de homilie, in de volkstaal - Nederlands.

vert. BD